Το χρονικό της τελευταίας πολιορκίας του νησιού από τους Τούρκους, γραμμένο με τον παραστατικό και ιστορικά τεκμηριωμένο τρόπο του γιατρού του Πολεμικού Ναυτικού και ιστοριοδίφη Γεώργιου Αθανάσαινα, ο οποίος άφησε και πλήθος άλλων ιστορικών έργων σχετικών με το νησί που τόσο πολύ αγάπησε, την Κέρκυρα...
Μακεδονικές εκδόσεις
Ο Σουλεϊμάν, ο Α’, ο Μεγαλοπρεπής, ήταν ο δέκατος Σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1520 – 1566).
Στην Κέρκυρα επιτέθηκε το 1537.
Στις 27 Αυγούστου 1537, στις 8 το πρωί, τρεις τούρκικες γαλέρες αγκυροβόλησαν στο λιμάνι της πόλης της Κέρκυρας σε σημείο όπου υπήρχαν μερικά σπίτια, στα οποία οι Τούρκοι βάλανε αμέσως φωτιά. Σε μια από αυτές τις γαλέρες επέβαινε κι ίδιος ο Μπαρμπαρόσα. Την επομένη, όλη η Τούρκικη Αρμάδα, που είχε διανυκτερεύσει στο στενό μεταξύ Κέρκυρας και... Βουθρωτού, κατέπλευσε στην πόλη και παρατάχθηκε από το λιμάνι ως την παραλία του χωριού Ποταμός, του οποίου οι Τούρκοι πυρπόλησαν όλα τα σπίτια. Την ίδια μέρα αποβιβάστηκαν στην Κέρκυρα, με 50 πλοία, εικοσιπέντε χιλιάδες Τούρκοι στρατιώτες.
Στις 29 Αυγούστου άρχισαν οι Τούρκοι τις καταστροφές πυρπολώντας πρώτα την ατείχιστη τότε πόλη, η οποία καιγόταν συνεχώς επί τρία ημερόνυχτα. Οι κάτοικοι της πόλης, κυρίως τα γυναικόπαιδα και οι ηλικιωμένοι, είχαν μείνει ανυπεράσπιστοι ( ύστερα από απόφαση των μαχητών κερκυραίων), εκτός του φρουρίου, δεδομένου ότι εντός αυτού παρέμειναν μόνον οι πολεμιστές, 2000 Ενετοί και 2000 Κερκυραίοι… Κι ενώ οι Τούρκοι όντας κύριοι του νησιού της Κέρκυρας, λεηλατούσαν, σκότωναν και αιχμαλώτιζαν τους κατοίκους, τρεις χιλιάδες περίπου Κερκυραίοι - αποκρούοντας επιτυχώς τέσσερις τουρκικές επιθέσεις – σώθηκαν, οχυρωμένοι στο Αγγελόκαστρο που βρίσκεται στη βορειοδυτική Κέρκυρα. Όσον αφορά στην καταδίκη των αμάχων (γυναικών, παιδιών και αμάχων) που αποκαλείται αποσκορακισμός ή αποσκυβαλισμός και ήταν παγιωμένη τακτική στο Μεσαίωνα ο Αθανάσαινας παραθέτει τις γνώμες πολλών ιστορικών. Ο Καιροφύλας θα γράψει: «και τα θύματα αυτά κατέφυγον εις τον αρχηγόν του τουρκικού στρατού ζητούντα άρτον και άσυλον. Αλλά ο Τούρκος απέκρουσε την παράκλησιν και έτσι τα άθλια αυτά όντα μη έχοντα να αναμείνουν ουδαμόθεν προστασίαν, εξηπλώθησαν κατά γης εξηντλημένα, αναμένοντα τον ελευθερωτήν θάνατον…» Ο Διονύσιος Ρώμας θα εκθειάσει τους μαχητές κερκυραίους «που εξακολουθούσαν την άμυνα τους ενώ είχαν διώξει τα «περιττά στόματα» και θα αντιπαραβάλλει το γεγονός με το Κούγκι και το Ζάλογγο, λέγοντας πως αν και η πράξη ήταν σκληρή ήταν ωστόσο απαραίτητη από στρατηγικής απόψεως. Ο Αθανάσαινας διαφωνεί παραθέτοντας την πηγή του Καιροφύλλα που τονίζει ότι υπήρχαν τρόφιμα και πολεμοφόδια αρκετά για μια τριετία, γεγονός που αν αληθεύει προκαλεί μεγαλύτερη απορία ως προς την ανάγκη αποσκορακισμού, εκτός βέβαια αν αυτό αποτελούσε προληπτικό μέτρο σε κάθε πολιορκία.
Η Σιμόν ντε Μπωβουάρ χρωματίζει με τον τρόπο της το θέμα στο έργο της «Τα άχρηστα στόματα», το οποίο αναφέρεται σε παρόμοια γεγονότα που διαδραματίστηκαν το 14ο αιώνα, κατά την πολιορκία της Βωσέλ.
Δυστυχής συνέπεια της πολιορκίας ήταν και η αιχμαλωσία χιλιάδων Κερκυραίων, ανδρών και γυναικών κυρίως από τα χωριά και το σύρσιμο τους στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής. Υπάρχουν συμβόλαια από το 1538 έως το 1553 όπου δίνονται δάνεια με σκοπό οι συγγενείς να εξαγοράσουν την ελευθερία των αγαπημένων τους.
Χρήστος Δεσύλλας
Η Τράπεζα των φτωχών,Το Monte di Pieta της Κέρκυρας
Πολιτιστικό ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς
Ο αγνοημένος από την ελληνική πραγματικότητα θεσμός των Monti di Pieta έχει εμπράκτως καταδείξει τη μακροβιότητά του (από το 15ο αιώνα μέχρι και σήμερα), σε αρκετές περιοχές του κόσμου.
Πού εντοπίζονται οι απαρχές της δημιουργίας τους; Πώς μετασχηματίζονται και συγκροτούν έναν υβριδικό αρχικά και σημαντικό αργότερα πιστωτικό οργανισμό; Ποιά είναι η δομή της χρηματοοικονομικής τους λειτουργίας; Αυτά είναι μερικά από τα βασικά ερωτήματα στα οποία επιχειρεί να απαντήσει το βιβλίο.
Στις σελίδες του ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να εμβαθύνει στο ιδιαίτερο αυτό είδος τραπεζικού ιδρύματος, που προώθησε σε επίπεδο θεωρίας και πράξης τον εγχρήματο καπιταλισμό στον ευρωπαϊκό χώρο, συνδυάζοντας αρμονικά αγαθοεργία, πίστωση και μεταφυσικές αντιλήψεις, ενώ παράλληλα κάλυπτε πιστωτικές ανάγκες μιας κοινωνίας με μεγάλες οικονομικές ανισότητες και αποκλίσεις. Ταυτόχρονα, το βιβλίο εστιάζει στη δομή της καθημερινότητας, στις δυνάμεις της αδράνειας που προσδιορίζουν τα δρώντα υποκείμενα της ιστορίας, αποτυπώνοντας τις συνήθειές τους στον αγώνα για εξασφάλιση του καθημερινού τους βίου...
Γλαφυρές ταξιδιωτικές αναμνήσεις και τρυφερές αισθηματικές ιστορίες από την αυτοβιογραφία του Καζανόβα, του γνωστού φιλοπερίεργου «τυχοδιώκτη» στον ευρύτερο χώρο της Ανατολής. Μέσα όμως από τις προσωπικές εξομολογήσεις του διαφαίνονται οι νεωτερικές θεωρήσεις από τις οποίες διαπνέεται η Ευρώπη του 18ου αιώνα κατά τη μετάβασή της από την Ολιγαρχία στον Διαφωτισμό.
Το 1744 θα βρεθεί στην Κέρκυρα ως αξιωματούχος των Βενετών, ελάχιστα όμως θα γνωρίσει τις ομορφιές του νησιού, αφού το ενδιαφέρον του θα μονοπωλούν κυρίως οι χαρτοπαικτικές λέσχες και οι αιθέριες παρουσίες.
Θα ερωτευτεί με πάθος την αριστοκράτισσα κυρία Φ. (δεν την ονομάζει), γυναίκα ενός σοπρακόμιτου και χάρη της εκκεντρικότητας και της πρόθεσης να κατακτήσει θα καταπιεί χάπια με κονιορτοποιημένες τρίχες από τα μαλλιά της.
"Αγάπησα τις γυναίκες με πάθος αλλά ποτέ δεν τις έβαλα πιο πάνω από την ελευθερία μου.." γράφει, κάνοντας τις τις προσωπικές του αποτιμήσεις. Κάθε μετακίνηση, κάθε αλλαγή στη ζωή του κάθε μεγάλη περιπέτειά του συνοψίζεται στο τριαδικό: γυναίκα-ίντριγκα -ελευθερία. Το ταξίδι και η παραμονή του στην Κωνσταντινούπολη και την Κέρκυρα- σε μια ειδυλλιακή δηλαδή Ανατολή- του νεαρού ερωτύλου και φιλοπερίεργου είναι ένα από τα πρώτα κεφάλαια ενός τεράστιου μυθιστορηματικού οικοδομήματος, που στην πορεία θα εξελιχθεί και θα γίνει η "μυθική βίβλος" του Λιμπερτινισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου