Η ανέγερση του θα αποφασιστεί επί πρωθυπουργίας Γεωργίου Θεοτόκη το 1885 αλλά λόγω τόσο της δεδομένης οικονομικής αδυναμίας αλλά παράλληλα και της δυσκολίας στη σύναψη δανείου θα παραδοθεί ολοκληρωμένο το 1903 επί δημαρχίας Δημητρίου Κόλλα. Η κατασκευή του θα βασιστεί στο πρωτότυπο της όπερας της Σκάλας του Μιλάνου από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Περγκολέζε. Οι κερκυραϊκές εφημερίδες βούιζαν τις μέρες εκείνες και ο ενθουσιασμός των κατοίκων ήταν πραγματικά απερίγραπτος για εκείνο το αρχιτεκτονικό- ισάξιο των αντίστοιχων ευρωπαϊκών- κομψοτέχνημα.
Είναι ωραίο ωστόσο να μπορέσουμε να αναπαραστήσουμε νοερά και να περιηγηθούμε στους χώρους του με τη βοήθεια του δικηγόρου Σπυρίδωνα Βούλγαρη, ο οποίος παραθέτει εξαιρετικά σημαντικές λεπτομέρειες, ώστε να δώσει την πιο ολοκληρωμένη εικόνα της πολυτέλειας και της λάμψης του χώρου, του χώρου που φιλοξένησε τις όπερες του Βάγκνερ, τις καντρίλιες, τα βαλς και τα ταγκό- στο φουαγιέ του-, που κάνανε τα ταφταδένια φορέματα των κυριών να ανεμίζουν τρίζοντας σε ένα κλίμα ατέρμονης ευφορίας και χαράς και τους κυρίους ξαναμμένους και περιχαρείς να ρουφούν με ευχαρίστηση το πούρο τους.
"Του θεάτρου προείχε κάτω από βόλτα μεγαλοπρεπής είσοδος, που μετά από το Ταμείο και μέσα από ένα μεγάλο προθάλαμο με κολόνες οδηγούσε στην πλατεία, η οποία ήταν πλούσια εξοπλισμένη με 200 αναπαυτικές πολυθρόνες. Σε υπόβαθρο χώρο ήταν εγκατεστημένη η ορχήστρα με από πάνω τη σκηνή, αρκετά μεγάλη σε βάθος και πλάτος με πλήρη εξοπλισμό, δυνατό φωτισμό γκαζιού και με ιδιαίτερα καμαρίνια για τους ηθοποιούς. Πριν από την είσοδο της πλατείας και από δυο πλευρές αναπαυτικές ξύλινες σκάλες οδηγούσαν στα κυκλικά και σε τρεις σειρές με προθάλαμο θεωρεία, που ήταν με πολυτέλεια επιπλωμένα και διακοσμημένα με κόκκινο βελούδο, καλά φωτισμένα και τελείως απομονωμένα το ένα από το άλλο. Επάνω από την τρίτη σειρά σε μεγάλο κυκλικό σχήμα βρισκόταν η γαλαρία με δική της ιδιαίτερη είσοδο. Στην πρώτη σειρά και στη δεξιά πλευρά μπρος από τη σκηνή βρισκόταν το θεωρείο της επιτροπής, διορισμένης από το Δήμο και υπεύθυνης για την εύρυθμη και καλή λειτουργία του θεάτρου. Στη δεύτερη σειρά ιδιαίτερα επιμελημένο το Βασιλικό Θεωρείο στο οποίο σύχναζαν κατά την παραμονή τους στην Κέρκυρα τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, όταν βρίσκονταν στο νησί."
Η κάθε σειρά αριθμούσε 20 θεωρεία, οι μισθώσεις των οποίων γινόταν κατά κανόνα εναλλάξ (Τούρνο) κάθε δεύτερη μέρα και όλο το διάστημα παραμονής του θιάσου, του οποίου η καρδιά χτυπούσε κατά τη διάρκεια όλης της Αποκριάς. Κατά μακροχρόνια συνήθεια τα θεωρεία της δεύτερης σειράς μισθώνονταν πάντα στις παλαιότερες οικογένειες της πόλης σε αντίθεση με εκείνα της πρώτης που μισθώνονταν σε γνωστούς εμπόρους και επαγγελματίες ( πρώτα το χρήμα, μετά το όνομα), μη ξεχνάμε ότι ήδη από την πρώιμη περίοδο της αγγλοκρατίας οι ευγενείς έχαναν αργά αλλά σταθερά έδαφος γι αυτό και επεδίωκαν γάμους με αυτούς της πρώτης θέσης, τους αστούς, τους οποίους μισούσαν βαθύτατα και περιφρονούσαν επιδεικτικά για τη vulgarite τους, τη χοντροκοπιά τους δηλαδή, ωστόσο κάνανε τα πικρά γλυκά προσποιούμενοι τους δύσκολους αλλά μέσα τους λαχταρώντας να μπούνε σε σπίτι πλούσιου αστού και να μη χάσουνε την τρυφηλή και ανέμελη ζωή, που από τα μικράτα τους είχανε συνηθίσει. Οι αστοί ήταν και αυτοί που διοργάνωναν χορούς με φιλανθρωπικό χαρακτήρα τόσο για να κρατάνε την ισορροπία όσο και για να απεμπολούν τις ενοχές τους και χάρη σε αυτούς και τα σύνδρομα τους το θέατρο έσφυζε από ζωή, χρώμα και χλιδή.
Τέλος, τα θεωρεία της τρίτης σειράς ήταν πάντα ελεύθερα και προσιτά σε οποιονδήποτε, χωρίς εξαίρεση.
Το πιο ωραίο έθιμο- νομίζω σε αυτό θα συμφωνήσετε όλοι- ήταν αυτό με την ανταλλαγή επισκέψεων των Θεωρειούχων στα μακριά διαλείμματα των παραστάσεων με σκοπό να ξελογιάσουν το κορίτσι των λογισμών τους ή απλά να φλερτάρουν διακριτικά. Εκεί αλλά και από μακριά με τα κιάλια, σαν βέλη εκτοξεύονταν οι φλογερές ματιές των ερωτευμένων και τα πειράγματα με τα σημαδεμένα ριξίματα της σερπαντίνας από το ένα Θεωρείο στο άλλο και πλέκονταν ειδύλλια αληθινού ή και ψεύτικου πάθους μέσα στην αχλύ των γαλλικών αρωμάτων και των βαριά μακιγιαρισμένων προσώπων.
Η λύπη για τον εμπρησμό του από τους Γερμανούς το 1943 και η ακόλουθη ασυγχώρητη πράξη της τότε δημοτικής αρχής να προχωρήσει στην κατεδάφισή του είναι γνωστά και δε θα σταθώ σε αυτά αλλά μόνο στο ότι το μαγικό εκείνο σκηνικό σαφώς έκρυβε βαθιά ταξικά μίση και χρόνιες αγεφύρωτες διαφορές καθώς και απομεινάρια από τις σκληρές αποικιοκρατικές τακτικές των κατακτητών και στα οποία εκεί ακριβώς θα πρέπει να τοποθετηθεί η ίσως όχι απόλυτα συνειδητή αλλά βεβιασμένη και υποσυνείδητη επιλογή της καταστροφής του.
Είναι ωραίο ωστόσο να μπορέσουμε να αναπαραστήσουμε νοερά και να περιηγηθούμε στους χώρους του με τη βοήθεια του δικηγόρου Σπυρίδωνα Βούλγαρη, ο οποίος παραθέτει εξαιρετικά σημαντικές λεπτομέρειες, ώστε να δώσει την πιο ολοκληρωμένη εικόνα της πολυτέλειας και της λάμψης του χώρου, του χώρου που φιλοξένησε τις όπερες του Βάγκνερ, τις καντρίλιες, τα βαλς και τα ταγκό- στο φουαγιέ του-, που κάνανε τα ταφταδένια φορέματα των κυριών να ανεμίζουν τρίζοντας σε ένα κλίμα ατέρμονης ευφορίας και χαράς και τους κυρίους ξαναμμένους και περιχαρείς να ρουφούν με ευχαρίστηση το πούρο τους.
"Του θεάτρου προείχε κάτω από βόλτα μεγαλοπρεπής είσοδος, που μετά από το Ταμείο και μέσα από ένα μεγάλο προθάλαμο με κολόνες οδηγούσε στην πλατεία, η οποία ήταν πλούσια εξοπλισμένη με 200 αναπαυτικές πολυθρόνες. Σε υπόβαθρο χώρο ήταν εγκατεστημένη η ορχήστρα με από πάνω τη σκηνή, αρκετά μεγάλη σε βάθος και πλάτος με πλήρη εξοπλισμό, δυνατό φωτισμό γκαζιού και με ιδιαίτερα καμαρίνια για τους ηθοποιούς. Πριν από την είσοδο της πλατείας και από δυο πλευρές αναπαυτικές ξύλινες σκάλες οδηγούσαν στα κυκλικά και σε τρεις σειρές με προθάλαμο θεωρεία, που ήταν με πολυτέλεια επιπλωμένα και διακοσμημένα με κόκκινο βελούδο, καλά φωτισμένα και τελείως απομονωμένα το ένα από το άλλο. Επάνω από την τρίτη σειρά σε μεγάλο κυκλικό σχήμα βρισκόταν η γαλαρία με δική της ιδιαίτερη είσοδο. Στην πρώτη σειρά και στη δεξιά πλευρά μπρος από τη σκηνή βρισκόταν το θεωρείο της επιτροπής, διορισμένης από το Δήμο και υπεύθυνης για την εύρυθμη και καλή λειτουργία του θεάτρου. Στη δεύτερη σειρά ιδιαίτερα επιμελημένο το Βασιλικό Θεωρείο στο οποίο σύχναζαν κατά την παραμονή τους στην Κέρκυρα τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, όταν βρίσκονταν στο νησί."
Η κάθε σειρά αριθμούσε 20 θεωρεία, οι μισθώσεις των οποίων γινόταν κατά κανόνα εναλλάξ (Τούρνο) κάθε δεύτερη μέρα και όλο το διάστημα παραμονής του θιάσου, του οποίου η καρδιά χτυπούσε κατά τη διάρκεια όλης της Αποκριάς. Κατά μακροχρόνια συνήθεια τα θεωρεία της δεύτερης σειράς μισθώνονταν πάντα στις παλαιότερες οικογένειες της πόλης σε αντίθεση με εκείνα της πρώτης που μισθώνονταν σε γνωστούς εμπόρους και επαγγελματίες ( πρώτα το χρήμα, μετά το όνομα), μη ξεχνάμε ότι ήδη από την πρώιμη περίοδο της αγγλοκρατίας οι ευγενείς έχαναν αργά αλλά σταθερά έδαφος γι αυτό και επεδίωκαν γάμους με αυτούς της πρώτης θέσης, τους αστούς, τους οποίους μισούσαν βαθύτατα και περιφρονούσαν επιδεικτικά για τη vulgarite τους, τη χοντροκοπιά τους δηλαδή, ωστόσο κάνανε τα πικρά γλυκά προσποιούμενοι τους δύσκολους αλλά μέσα τους λαχταρώντας να μπούνε σε σπίτι πλούσιου αστού και να μη χάσουνε την τρυφηλή και ανέμελη ζωή, που από τα μικράτα τους είχανε συνηθίσει. Οι αστοί ήταν και αυτοί που διοργάνωναν χορούς με φιλανθρωπικό χαρακτήρα τόσο για να κρατάνε την ισορροπία όσο και για να απεμπολούν τις ενοχές τους και χάρη σε αυτούς και τα σύνδρομα τους το θέατρο έσφυζε από ζωή, χρώμα και χλιδή.
Τέλος, τα θεωρεία της τρίτης σειράς ήταν πάντα ελεύθερα και προσιτά σε οποιονδήποτε, χωρίς εξαίρεση.
Το πιο ωραίο έθιμο- νομίζω σε αυτό θα συμφωνήσετε όλοι- ήταν αυτό με την ανταλλαγή επισκέψεων των Θεωρειούχων στα μακριά διαλείμματα των παραστάσεων με σκοπό να ξελογιάσουν το κορίτσι των λογισμών τους ή απλά να φλερτάρουν διακριτικά. Εκεί αλλά και από μακριά με τα κιάλια, σαν βέλη εκτοξεύονταν οι φλογερές ματιές των ερωτευμένων και τα πειράγματα με τα σημαδεμένα ριξίματα της σερπαντίνας από το ένα Θεωρείο στο άλλο και πλέκονταν ειδύλλια αληθινού ή και ψεύτικου πάθους μέσα στην αχλύ των γαλλικών αρωμάτων και των βαριά μακιγιαρισμένων προσώπων.
Η λύπη για τον εμπρησμό του από τους Γερμανούς το 1943 και η ακόλουθη ασυγχώρητη πράξη της τότε δημοτικής αρχής να προχωρήσει στην κατεδάφισή του είναι γνωστά και δε θα σταθώ σε αυτά αλλά μόνο στο ότι το μαγικό εκείνο σκηνικό σαφώς έκρυβε βαθιά ταξικά μίση και χρόνιες αγεφύρωτες διαφορές καθώς και απομεινάρια από τις σκληρές αποικιοκρατικές τακτικές των κατακτητών και στα οποία εκεί ακριβώς θα πρέπει να τοποθετηθεί η ίσως όχι απόλυτα συνειδητή αλλά βεβιασμένη και υποσυνείδητη επιλογή της καταστροφής του.
- Oι πληροφορίες για το εσωτερικό του χώρου είναι από το βιβλίο ¨Αναμνήσεις μιας περασμένης εποχής" του δικηγόρου Σπύρου Βούλγαρη, που εκδόθηκε στην Κέρκυρα το 1989.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου