Η oικογένεια Ασπιώτη άφησε βαθιά το στίγμα της «χαραγμένο» στην Κέρκυρα και όχι μόνο, καθώς έφτιαξε το πρώτο βιομηχανικό συγκρότημα που εξυπηρέτησε τον ελληνισμό στον τομέα της τυπογραφίας. Η τυπογραφία στην Ελλάδα γεννήθηκε ουσιαστικά από το εργοστάσιο Ασπιώτη.
Οι περισσότεροι από εμάς ίσως γνώρισαν την τελευταία απόγονο της οικογένειας, Μαρί Ασπιώτη. Ήταν ιστορικός και καθηγήτρια αγγλικών,μια απίστευτα ευγενική ψυχή με βαθιά γνώση της ιστορίας του τόπου και φανατική λάτρης της κερκυραϊκής φύσης. Εμάς τους μαθητές της, της άρεσε να μας πηγαίνει εκδρομές σε μονοπάτια και δάση και να μας δείχνει τα είδη των μανιταριών και των βοτάνων και ανάμεσα σε όλα αυτά να διηγείται θρύλους και ιστορίες με το μοναδικά μαγικό και αθώο της τρόπο. Αγαπημένο της μέρος ήταν το δάσος των πουλιών στο Κομπίτσι το φθινόπωρο, γιατί έλεγε πως τα χρώματα και τα αρώματα της φύσης ήταν πιο έντονα τότε, μαθαίνοντας μας να εξασκούμε την όσφρηση και την όρασή μας, για να μη χάνουμε τίποτα από τη ζωή που περνά και χάνεται.
Τη θυμάμαι, όπως όλοι όσοι τη γνωρίσαμε, με τα λευκά σαν χιόνι μαλλιά της, με τις φούστες πτι καρό από εγγλέζικο ύφασμα και εκείνη την αδιόρατη μυρωδιά του πράσινου κερκυραϊκού σαπουνιού, την απαλή και καθησυχαστική της φωνή. Ήταν τόσο ηχηρή και επιβλητική η απλή και ταπεινή της παρουσία, που σίγουρα δε σου άφηνε περιθώρια να την ξεχάσεις. Πέθανε έτσι μόνη με σιωπηλό και αξιοπρεπή τρόπο στην πολυθρόνα του οικογενειακού αρχοντικού της, πλήρης ημερών και εμπειριών, κληροδοτώντας μας την αγάπη της για τη φύση και την ιστορική γνώση. Πολλά ιστορικά άρθρα της, από το πλούσιο συγγραφικό της έργο για την περίοδο της αγγλικής κατοχής στην Κέρκυρα βρίσκονται σε δελτία της Αναγνωστικής Εταιρείας.
Έκτοτε όμως και αμέσως μετά το θάνατό της το αρχοντικό ρημάζει, σκοτεινιά και βρύα διαδέχτηκαν το φως των κρυστάλλινων πολυελαίων και τη λάμψη των φαντασμαγορικών γιορτών που οργανώνονταν κατά κόρον στις χρυσές εποχές της οικογένειας, στο οποίο οι υπηρέτες λένε πως ένιωθαν ως μέλη της οικογένειας και ποτέ ως εργαζόμενοι, το εσωτερικό λεηλατήθηκε, έργα τέχνης, σπάνιοι πίνακες και βαρύτιμα έπιπλα έκαναν φτερά. Και όχι δε φταίει η κρίση, αλλά η χρόνια και μακροχρόνια αδιαφορία και αναλγησία των υπεύθυνων, η ιστορική αναπηρία, η πολιτικάντικη στενομυαλιά, μακάρι να μην το θρηνήσουμε και αυτό... φοβάμαι όμως ότι πολύ σύντομα θα επέλθει η πλήρης απώλειά του, συμπαρασύροντας στη λήθη και την αξιολάτρευτη φιγούρα της γυναίκας που τόσο αγάπησε τους μαθητές της και το νησί της και που πότε δεν έτυχε της ανάλογης αναγνώρισης.
Πέπη Γιάννου
Πέπη Γιάννου
https://youtu.be/kBt7WfAzD4A
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου